Een veel gebruikte methode in de psychiatrie is het stellen van open vragen. Op zich een prima manier om zicht te krijgen wat er bij mensen leeft, maar...., wanneer een individu antwoordt koppel je er een juist/onjuist, goed of fout aan.
Voorbeeld:
Begeleider: Wat zullen we nu bespreken in deze vergadering?
Persoon 1: Ik wil het over boeken kopen hebben.
Begeleider: Nee daar gaan we het niet over hebben.
Persoon 2: Ik wil het over het uitje hebben.
Begeleider Nee daar gaan we het niet over hebben
Persoon 3: Ik wil het over het diner hebben.
Begeleider: Ja heeft iemand hier een mening over?
Wat je in dit voorbeeld ziet is dat er eigenlijk geen inspraak is. Er wordt vergaderd met de clienten maar er is eigenlijk geen inspraak. Er wordt wel gevraagd wat de client wil, maar er wordt vervolgens niet op ingegaan, alleen als het samenvalt met wat de begeleider wil. Deze manier wordt ook wel soft manipulation genoemd. Wat de begeleider in wezen doet is het sprookje verkondigen:"Jullie hebben inspraak", maar het komt er in wezen op neer dat er besproken wordt wat de begeleider wil. Op deze manier krijgt de client het idee dat hij of zij inspraak heeft maar er wordt eigenlijk niet geluisterd. De client kan op verschillende manieren reageren. Een manier is boos worden. Helaas heeft dit geen zin want als je boos wordt op de leiding dan zegt die dat je het fout doet, terwijl de primaire reactie als mensen niet luisteren irritatie is. Op een gegeven moment heeft de client dit door. Hij wordt gedwongen deze realiteit te accepteren. Wanneer de client deze realiteit accepteert zal hij of zij niet meer boos worden. Maar hij zal altijd zeggen wat de leiding wil. Hij of zij zal nooit zeggen tegen de leiding "Daar ben ik het niet mee eens". Dit gedrag wordt ook wel hospitalisatie genoemd.
Hospitalisatie heeft als kenmerk dat mensen niet (meer) met eigen initiatief komen. De hierboven geschetste gespreksmethode leidt ertoe dat als je iets inbrengt dat het alleen geaccepteerd wordt als de leiding dit goedkeurt. Als het geen zin heeft om initiatief te tonen, wordt je dus passief, "De leiding bepaalt toch wat er gebeurt, dus waarom zou ik me er mee bemoeien". Een aantal kenmerken van hospitalisatie kun je relateren aan de gesprekstechnieken die gebruikt worden in de GGZ. Het is een logisch gevolg van het alleen bespreken wat de begeleider wil en al het andere afkeuren, dat je niet meer wilt praten, omdat je eigen mening niet telt door deze werkwijze maar alleen de mening van de begeleider. Al het andere wordt systematisch genegeerd zodat alleen de mening van de begeleider overblijft. Wanneer dit feit doorgedrongen is en geaccepteerd ben je gehospitaliseerd. Dit is echter geen bewust proces, of in het beste geval maar ten dele, zowel bij de client als bij de begeleider.
Voorbeeld:
Begeleider: Wat zullen we nu bespreken in deze vergadering?
Persoon 1: Ik wil het over boeken kopen hebben.
Begeleider: Nee daar gaan we het niet over hebben.
Persoon 2: Ik wil het over het uitje hebben.
Begeleider Nee daar gaan we het niet over hebben
Persoon 3: Ik wil het over het diner hebben.
Begeleider: Ja heeft iemand hier een mening over?
Wat je in dit voorbeeld ziet is dat er eigenlijk geen inspraak is. Er wordt vergaderd met de clienten maar er is eigenlijk geen inspraak. Er wordt wel gevraagd wat de client wil, maar er wordt vervolgens niet op ingegaan, alleen als het samenvalt met wat de begeleider wil. Deze manier wordt ook wel soft manipulation genoemd. Wat de begeleider in wezen doet is het sprookje verkondigen:"Jullie hebben inspraak", maar het komt er in wezen op neer dat er besproken wordt wat de begeleider wil. Op deze manier krijgt de client het idee dat hij of zij inspraak heeft maar er wordt eigenlijk niet geluisterd. De client kan op verschillende manieren reageren. Een manier is boos worden. Helaas heeft dit geen zin want als je boos wordt op de leiding dan zegt die dat je het fout doet, terwijl de primaire reactie als mensen niet luisteren irritatie is. Op een gegeven moment heeft de client dit door. Hij wordt gedwongen deze realiteit te accepteren. Wanneer de client deze realiteit accepteert zal hij of zij niet meer boos worden. Maar hij zal altijd zeggen wat de leiding wil. Hij of zij zal nooit zeggen tegen de leiding "Daar ben ik het niet mee eens". Dit gedrag wordt ook wel hospitalisatie genoemd.
Hospitalisatie heeft als kenmerk dat mensen niet (meer) met eigen initiatief komen. De hierboven geschetste gespreksmethode leidt ertoe dat als je iets inbrengt dat het alleen geaccepteerd wordt als de leiding dit goedkeurt. Als het geen zin heeft om initiatief te tonen, wordt je dus passief, "De leiding bepaalt toch wat er gebeurt, dus waarom zou ik me er mee bemoeien". Een aantal kenmerken van hospitalisatie kun je relateren aan de gesprekstechnieken die gebruikt worden in de GGZ. Het is een logisch gevolg van het alleen bespreken wat de begeleider wil en al het andere afkeuren, dat je niet meer wilt praten, omdat je eigen mening niet telt door deze werkwijze maar alleen de mening van de begeleider. Al het andere wordt systematisch genegeerd zodat alleen de mening van de begeleider overblijft. Wanneer dit feit doorgedrongen is en geaccepteerd ben je gehospitaliseerd. Dit is echter geen bewust proces, of in het beste geval maar ten dele, zowel bij de client als bij de begeleider.
Voer hier uw username en password in:
